Τα 1α γενέθλια της φραουλίτσας ήταν υπερπαραγωγή. Στο σπίτι με πολύ κόσμο και μένα σε έξαρση δημιουργικότητας με χειροποίητα τα πάντα προσκλητήρια, δωράκια, φαγητά, γλυκά, εκτός της τούρτας. Είχαν αρχίσει βέβαια να φαίνονται ήδη τα πρώτα συννεφάκια στον γάμο, αλλά ήμουν στο στάδιο της άρνησης μάλλον και στο "φάση είναι θα περάσει".
Τα 2α γενέθλια γιορτάστηκαν λίγο πιο συνοπτικά, χωρίς ετοιμασίες, οι αποφάσεις είχαν ληφθεί αλλά δεν είχαν ανακοινωθεί και τεθεί σε εφαρμογή. Πάρτυ όμως έγινε. Σχεδόν στον αυτόματο, όπως γίνονταν όλα εκείνη την περίοδο.
Τα 3α γενέθλια ήταν πριν λίγες μέρες. Θα ήταν πλέον τα πρώτα γενέθλια στην μετά τον χωρισμό εποχή και απαιτείτο σκέψη και οργάνωση.
Σ' αυτές τις περιπτώσεις όπως το καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον έχεις τις εξής επιλογές: Κοινό πάρτυ, πάρτυ μόνο με την μαμά (και ίσως και άλλο πάρτυ με τον μπαμπά), καθόλου πάρτυ. Το "καθόλου πάρτυ" το απέρριψα αμέσως. Τα γενέθλια του παιδιού ήθελα να τα γιορτάσουμε και να τα χαρεί.
Η δική μου προτίμηση ήταν το κοινό πάρτυ. Εντάξει αλλά αυτό προϋποθέτει να συμφωνεί και ο χερφάδερ. Και εδώ αρχίζει να απαιτείται σχέδιο.
Αφού έχω διαβάσει, μελετήσει και δοκιμάσει διάφορες μεθόδους για την αντιμετώπιση θεμάτων που πρέπει ή θα ήθελα να συζητάω με τον χερφάδερ κατέληξα ότι αυτό που επιτυγχάνει με καλύτερο ποσοστό είναι η "business" αντιμετώπιση. Δηλαδή έχουμε να κάνουμε μια δουλειά, η οποία είναι να μεγαλώσουμε ένα παιδί όσο το δυνατόν καλύτερα. Δεν χρειάζεται να είμαστε φίλοι, δεν ξέρω καν αν γίνεται, δεν χρειάζεται να τα πηγαίνουμε καλά, αν και θα ήταν ευχάριστο, δεν χρειάζεται να συμφωνούμε πάντα, αρκεί να είμαστε συνέταιροι και συνεργάτες στον κοινό στόχο.
Σε αυτό το πλαίσιο της business αντιμετώπισης πολύ μεγάλη βοήθεια προσφέρει η γραπτή επικοινωνία. Μένεις επί του θέματος, έχεις χρόνο να πάρεις αναπνοές, να βρίσεις, να φωνάξεις και να απαντήσεις λίγο αργότερα εντελώς διαφορετικά απ' ότι θα απαντούσες σε μια προφορική συνομιλία.
Οργάνωση γενεθλίων με e-mail λοιπόν. Με συνομιλητή έναν συνεργάτη στην διοργάνωση του event στην προκειμένη περίπτωση, μετά την επιβεβαιώση ότι και εκείνος προτιμούσε κοινό πάρτυ.
Επιλογή χώρου, καλεσμένων, οικονομικός διακανονισμός, όλα αποτυπώθηκαν σε πολλαπλά e-mail.
Και πήγε καλά. Πολύ καλά υπό τις περιστάσεις θα έλεγα.
Η μικρή το καταχάρηκε! Φόρεσε και την στολή της καθώς ήταν μασκέ το πάρτυ, έσβησε τα κεράκια 4 φορές και με μεγάλη ευχαρίστηση θα συνέχιζε. Οι μικροί καλεσμένοι έπαιξαν πολύ, οι μεγάλοι ήπιαν τον καφέ τους, φάγαμε και φύγαμε.
Υπήρχε μια αμηχανία και ένα αρχικό μουδιασματάκι αλλά όλα εξελίχθηκαν ομαλά.
Και βγήκαν φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες και με τους τρεις μας μαζί χαμογελαστούς. Όπως θα γινόταν και σε κάποιο επαγγελματικό πρότζεκτ στο οποίο οι πρωταγωνιστές φωτογραφίζονται χαμογελώντας ανεξαρτήτως της μεταξύ τους σχέσης.
Κι αυτές οι φωτογραφίες φυλάσσονται γιατί κανείς δεν ξέρει πως θα είναι τα επόμενα γενέθλια.
Σκέφτομαι καμιά φορά τι θα γίνει αν ένας απ' τους δυο μας ξαναπαντρευτεί ή τελοσπάντων έχει μια νέα "σοβαρή" σχέση ή αν κάνει άλλα παιδιά. Ίσως να είναι πιο δύσκολες οι "κοινές" εμφανίσεις, ίσως όμως και όχι.
Πιστεύω πως η φραουλίτσα δικαιούται να έχει "οικογενειακές" στιγμές και "οικογενειακές" φωτογραφίες και όσο περνά απ' το χέρι μου και οι συνθήκες το επιτρέπουν κινούμαι σε αυτήν την κατεύθυνση.