Αυτό το καλοκαίρι!

Και τι δεν είχε αυτό το καλοκαίρι!

Βόλτες, μπάνια, φαγητά και ποτά. Κυρίως ποτά. Και μια υπέροχη φωτιά στην παραλία!

Φιλενάδες αγαπημένες, γυναικοπαρέες και ατέλειωτες συζητήσεις και αναλύσεις και φιλοσοφίες σε συναντήσεις για καφέ που τέλειωσαν με καφέ το επόμενο πρωί.

Φίλους και φίλες που ήρθαν από μακριά για να μας συναντήσουν και μου έδωσαν τόσο μεγάλη χαρά!

Πολλές (για τα μέτρα μας) μέρες με τα αδερφάκια μου, ειδικά με τον μονάκριβο μας, που τόσο μου είχε λείψει!

Πολύ πάρα πολύ χρόνο μακριά από το φραουλόπλασμα (που έκανε long vacations με τον χερφάδερ). Μου έλειψε αλλά νομίζω ότι ήταν το καλύτερο για εκείνη υπό τις περιστάσεις, και τελικά μου έκανε και μένα καλό όλος αυτός ο διαθέσιμος χρόνος.

Είχε δυο μέρες όλες κι όλες στο αγαπημένο νησάκι, ταξίδι με το πλοίο το πρωί και κατευθείαν γραφείο. Και μια παρέα τόσο απίθανη ώστε να μείνει η ατάκα «ποιοι είμαστε, που είμαστε, με ποιους είμαστε;»

Και μετά είχε τρελές αγάπες με το φραουλόπλασμα και πολλές οικογενειακές στιγμές, παγωτά, ποδήλατα, κούνιες και πλατεία.

Κι ακόμη ένα νησί, διαφορετικό αλλά όμορφο κι αυτό.

Είχε και συναυλίες, Μιλτάκο, Χαρούλη, Νατασούλα, όλοι τόσο αγαπημένοι!

Είχε και δύο απίστευτες βραδιές μεθυσιού και ξεσαλώματος.

Μια πριν το δεκαπενταύγουστο σε κλαμπάκι της παραλιακής να βρέχουμε ποδαράκια στην θάλασσα μετά το κλείσιμο και να τραβάμε βίντεο στο αυτοκίνητο στην επιστροφή με ηχητική υπόκρουση το «Είναι επικίνδυνα εδώ» (ναι του Χατζηγιάννη) σε ζωντανή/κυριολεκτική εκτέλεση.

Και μία σε κάτι μπουζούκια, στο τελευταίο μέρος στον κόσμο όπου περίμενα να υπάρχουν μπουζούκια ή καλύτερα να πάω σε μπουζούκια, όπου ο χρόνος είχε μείνει πίσω σε άλλη δεκαετία και οι άνθρωποι έσπαγαν πιάτα (ποτέ στην ζωή μου δεν είχα δει ξανά να σπάνε πιάτα σε μαγαζί, νόμιζα ότι αυτό γινόταν μόνο παλιά και στις ταινίες).

Τι ωραία που ήταν! 

Αυτά τα λίγα για αλλαγή κλίματος από το τελευταίο ποστ (ναι ξεθύμωσα)! Ας απολαύσουμε τον ήλιο και αυτό το σαββατοκύριακο κι ας είναι γεμάτος όλος ο χρόνος χαρούμενες στιγμές!

Παιδιά παντρεμένων γονιών.

Άλλα είχα σκοπό να γράψω, πολλά άλλα.

Τις τελευταίες μέρες το κλίμα και η διάθεση μου δεν τα σηκώνουν. Ή άλλες φορές δεν βρίσκω τις λέξεις να εκφράσω αυτό που θέλω και ακόμα συχνότερα κάποιος γράφει αυτό που θα' θελα να πω, πολύ καλύτερα.

Όμως τώρα έχω θυμώσει.

Έχω θυμώσει γιατί δεν βρίσκω ένα βιβλίο της προκοπής στα ελληνικά που να μιλάει για το διαζύγιο σαν να μιλάει για κανονικούς ανθρώπους, που ξέρεις (ναι ναι breaking news) και πριν το διαζύγιο δεν ήταν απαραίτητα οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι, ούτε οι πιο κατάλληλοι γονείς.

Έχω θυμώσει γιατί η οικογένεια - βιτάμ απλώς δεν υπάρχει.

Έχω θυμώσει γιατί είναι υπέροχο να έχεις μια ευτυχισμένη οικογένεια αλλά (ναι θα σε σοκάρω πάλι το ξέρω) οικογένεια δεν είναι μόνο το σχήμα "μαμά - μπαμπάς - παιδί", οικογένεια είναι εκεί που νιώθεις ασφαλής και που σε αγαπούν.

Αλήθεια πόσοι άνθρωποι σας ρώτησαν "γιατί" όταν είπατε ότι παντρεύεστε; Είναι απίστευτο με πόση ευκολία οι άνθρωποι ρωτάνε "γιατί" όταν λες ότι έχεις χωρίσει.

Έχω θυμώσει γιατί κάθε λίγο θα πέσω πάνω σ' ένα δακρύβρεχτο κείμενο για παιδάκια με ραγισμένες καρδιές και μπαμπάδες που λείπουν.

Ενώ υπάρχουν άλλα παιδιά εκεί έξω που μεγαλώνουν με σοβαρότατα προβλήματα, σε απίστευτα δυσλειτουργικές οικογένειες, παιδιά ανθρώπων άρρωστων, παιδιά απατεώνων, κάφρων, κλεφτών, ρατσιστών, δολοφόνων. Παιδιά παντρεμένων γονιών. Μπορεί γι' αυτά τα παιδιά να μην υπάρχουν -ακόμα- οι αντίστοιχες έρευνες, στατιστικές κλπ για την εξέλιξη την ζωή τους. Σ' αυτό τα παιδιά χωρισμένων γονιών προηγούνται, έχουν μελετηθεί και ταξινομηθεί. Αλλά δεν θέλει και πολύ μυαλό.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πιάσεις τον εαυτό σου να "ανησυχεί" ή ακόμα και να ψευτοσυγκινείται για το δικό μου παιδί, που είναι και θα είναι πάντα ένα παιδί χωρισμένων γονιών, σκέψου λίγο αυτά τα παιδιά, τα παιδιά παντρεμένων γονιών. Μερικά παιδιά που δηλητηριάζονται καθημερινά από ψέματα, φόβους, μίση και δόγματα. Και που κάποια απ' αυτά τελικά στιγματίζονται για πάντα.

Γιατί ό,τι κάνουμε έχει επίπτωση στα παιδιά μας. Το τι άνθρωποι είμαστε έχει επίπτωση στα παιδιά μας. Και το τι άνθρωποι είμαστε πολύ λίγο έχει να κάνει με το αν είμαστε παντρεμένοι ή όχι.

Εδώ είμαι (review -preview and promo)

Αράχνιασε το σπιτάκι μου και θέλει φροντίδα, στοργή και χρόνο.

Τρέχουν όλα, τρέχω κι εγώ μαζί τους. Πολλά καινούργια πράγματα, πολλές αλλαγές...πρέπει πρώτα να τα ζήσουμε και μετά να τα γράψουμε.

Γι' αυτό απέχω, να κάτσει λίγο η σκόνη, να περάσει η φούρια και να (σας) τα πω.

Να γράψω για ένα παράξενο, γεμάτο, έντονο καλοκαίρι,για ένα "πρώτο ραντεβού", για την αρχή της υπέροχης φραουλένιας μικρής μου στον παιδικό σταθμό!

Έρχονται με την σειρά τους!

Σας διαβάζω όλους όπως πάντα και μου' χει λείψει αυτή η γειτονιά!